Crooked Lines of Beauty (Sven Blume, 2021)
Filmmaker Sven Blume wilde nooit architect worden. Hij associeerde het met de lange werkdagen van zijn moeder Karen op het kantoor van haar vader, de gevierde Zweedse architect Carl Nyrén. Dit resulteerde in Svens totale desinteresse in architectuur. Hoewel grootvader Carl is overleden, leven zijn gebouwen voort. Sven gaat op reis en bezoekt de vele, wonderschone gebouwen die zijn grootvader heeft ontworpen, in de hoop iets meer over de man te weten te komen dan wat is vastgelegd op die mistige thuisopnames. Het resultaat is een reisverslag dat dient als een bewijs van Nyréns idealen als architect. Geestig en ontroerend, Crooked Lines of Beauty herinnert ons aan de menselijkheid die nodig is om architectuur te maken die de moeite waard is om te behouden.
Best in the World (Hans Christian Post, 2022)
Best in the World geeft een onthullende kijk achter het fotogenieke plaatje van Kopenhagen. De Deense hoofdstad staat bekend als een van de meest leefbare, inclusieve en creatieve steden ter wereld, maar dat was niet altijd het geval. Dertig jaar geleden verkeerde de voormalige industriestad op het randje van faillissement. Met grootse beleidsplannen en meeslepende architectuur heeft de stad een complete transformatie ondergaan. Wie betaalt daarvoor de prijs? In de stad manifesteert zich steeds meer ongelijkheid. Wie profiteert uiteindelijk van deze aantrekkelijke vernieuwde stad?
Jacques Tati, tombé de la lune (Jean-Baptiste Péretié, 2021)
Tativille was een glorieuze mislukking en toch is Jacques Tati’s ambitieuze, uit modernistische architectuur opgebouwde filmset voor zijn meesterwerk Playtime legendarisch. In Jacques Tati: Tombé de la Lune gaat regisseur Jean-Baptiste Péretié, wiens eerdere films Buster Keaton, Al Pacino en John Wayne portretteerden, verder dan het verhaal dat we keer op keer hebben gehoord. Met behulp van een indrukwekkende hoeveelheid niet eerder vertoond beeldmateriaal zijn we getuige van Tati’s spectaculaire opkomst als entertainer en zachtaardige commentator van moderniteit. Péretié laat ons achter met een hernieuwde waardering voor het gedoemde Tativille en zijn genie, de obsessieve architect Tati.
Robin Hood Gardens (Adrian Dorschner en Thomas Beyer, 2022)
Het inmiddels gesloopte modernistische woongebouw Robin Hood Gardens neemt vaak tegengestelde posities in binnen het architectonisch discours. Was de brutalistische toevoeging aan het Londense stadsbeeld van Alison en Peter Smithson in 1972 een onbegrepen meesterwerk of een goedbedoelde mislukking? Vijftig jaar later leggen filmmakers Thomas Beyer en Adrian Dorschner het gebouw in al zijn glorie vast, vlak voordat de sloopkogel een einde maakt aan het opus magnum van de Smithsons. Terwijl restanten van het controversiële sociale woningbouwcomplex uit Oost-Londen worden geëerd op de Biënnale van Venetië, interviewen de filmmakers architectuurcritici, politici en bewoners van het gebouw om zo de ware erfenis van deze betonnen utopie vast te stellen. Robin Hood Gardens is dood; lang leve Robin Hood Gardens!
